UBOGA WDOWA (Mk 12, 41-44) …. „małość” jako błogosławieństwo
Teksty opublikowane tutaj pochodzą ze konferencji, którą Siostra Simona Brambilla, MC, Sekretarz Dykasterii, wygłosiła na Zebraniu Plenarnym Konferencji Przełożonych Wyższych w Polsce we wrześniu 2024 roku.
Poprzez cztery ikony biblijne nakreślone są wyzwania, przed którymi stoi dziś życie konsekrowane.
3. UBOGA WDOWA (Mk 12, 41-44) …. „małość” jako błogosławieństwo
W życiu konsekrowanym ostry kryzys spowodowany spadkiem liczby i sił jest często przeżywany jako coś negatywnego, coś złego, co rodzi wątpliwości, zakłopotanie, złe samopoczucie. „Mentalność zastępowania” wciąż zmaga się z ustąpieniem miejsca akceptacji „małości” jako błogosławieństwa, to znaczy akceptacji tego, co w Ewangelii określone jest jako małe i uważane jest właśnie za błogosławieństwo. Mentalność ta zmaga się również z ustąpieniem miejsca „zmianie kursu”, wolności od pewnych geometrii, geografii, schematów i środków, które dziś nie pomagają w owocności charyzmatu. W tym trzecim kontekście pozwolimy się oświecić postacią ubogiej wdowy z Ewangelii Marka.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie».(Mk 12, 41-44).
Ewangeliczny obraz ubogiej wdowy może skutecznie stać się błogosławioną ikoną naszej drogi jako chrześcijan, konsekrowanych osób i Instytutów, które w „małości”, pokorze, esencjalności i wolności oddania wszystkiego Bogu odnajdują radość i misyjną płodność.
Musimy pozwolić Mu na to, aby przemienił nasze spojrzenie i uczynił je trochę bardziej podobnym do Swojego, zdolnym do natychmiastowego przechwycenia nieodpartej i najbardziej pokornej, szlachetnej i wspaniałej mocy ubogiej wdowy, która wrzuca całe swoje życie do skarbca, który całkowicie należy do Boga. Tak, piękne kamienie i wielkie budowle upadną, zamiast tego uboga wdowa wejdzie do Ewangelii, stanie się Ewangelią!