Droga synodalna, w Kościele i dla Królestwa

Publikujemy część artykułu Siostry Glorii Liliany Franco Echeverri, ODN, Przewodniczącej CLAR. Pełny tekst można znaleźć w numerze Sequela Christi 2021/02. 

W tej godzinie Kościoła istnieje pilna potrzeba wyostrzenia naszego spojrzenia i wytężenia naszego słuchu, aby kontemplować rzeczywistość i wsłuchiwać się w Ducha Świętego, którego głos nie przestaje rozbrzmiewać w wołaniu i zawiłościach historii, w obliczach i ranach najuboższych. Konieczne jest wyjście, oderwanie się, opuszczenie stref komfortu i paraliżu, do których przywiązało się tak wielu wierzących. Właśnie teraz, w tym kluczowym momencie dla Kościoła, w czasie zmiany epoki, w której Kościół widzi swoją zagrożoną przyszłość, musi otworzyć «nowy rozdział w swojej biografii, otworzyć się na dynamizm Soboru i metodę synodalną» [1].

Konieczne nawrócenie, do którego Kościół jest wezwany, zakłada przyznanie Duchowi Świętemu wiodącej roli, życie opierające się na Jezusie, który jest w centrum, i uważne wsłuchiwanie się w rzeczywistość. Potrzebne jest pilne nawrócenie duszpasterskie. Konieczne będzie «przemyślenie i zaplanowanie duszpasterstwa w kluczu misyjnym w Kościele, który przechodzi od paradygmatu troski o duszę do paradygmatu ewangelizacji i misji; jest to przejście od Kościoła usług do Kościoła w służbie świata i konkretnych potrzeb każdego mężczyzny i każdej kobiety» [2].

Droga synodalna zakłada nawrócenie, a do Kościoła należy bycie wiarygodną narracją tego, co społeczeństwo spodziewa się w nim odczytać. A to oznacza generowanie niezbędnej dynamiki relacji, spotkania w komplementarności i wzajemności. Chodzi o to, by czynić nasze my w wymiarze eklezjalnycm, aby przekroczyć indywidulaność, by żyć w darze pluralizmu, który jest miejscem, gdzie urzeczywistnia się sens Kościoła, sensus Ecclesiae. Chodzi tu o nawrócenie, które wymaga przekroczenia indywidualizmu, które musi być przyjęte przez wszystkich, ponieważ wszyscy powołani mogą wpaść w pokusę samowystarczalności, która ogranicza wychodzenie z siebie i bycie dostępnymi jako uczniowie spotkania.

Życie konsekrowane, przekonane o potrzebie reformy, jest częścią tej synodalnej wędrówki, wypełnionej przeświadczeniem o byciu Kościołem mistycznym, misyjnym i prorockim, dzięki łasce chrztu świętego. Jego zadaniem na dziś jest napisanie na nowo tych trzech zasadniczych treści dotyczących tożsamości i misji. Wyruszenie wraz z innymi ku obecnej chwili Kościoła doprowadzi do wspólnego budowania autentycznej duchowości i świadomości tożsamości podmiotów kościelnych oraz tego, że poprzez chrzest i  powszechne kapłaństwo wszyscy mają tę samą godność i są powołani do współtworzenia Kościoła bardziej synodalnego, w którym będzie szczególnie potrzebna i znacząca obecność i misja kobiet, świeckich, ubogich i wszystkich wyłaniających się podmiotów historycznie wykluczonych.

Chodzi o wejście w dynamikę nawrócenia, procesu słuchania, refleksji i rozeznawania, który ma na celu: «uczynić Kościół coraz bardziej wiernym, dyspozycyjnym, dynamicznym i przejrzystym w głoszeniu radości Ewangelii. To są wyzwania, którym trzeba sprostać. Musimy być realistami, ale bez utraty naszej radości, odwagi i ufnego oddania. Nie pozwólmy sobie ukraść misyjnej nadziei» [3].

[1] Bueno y Calvo, Una Iglesia Sinodal, 44.

[2] Leal, O Caminho Sinodal com o Papa Francisco, 87.

[3] Raúl Berzosa Martínez, Inteligencia Pastoral en clave de Sinodalidad, Barcelona: CPL, 2020, 46.